در آستانه 32 سالگی

من همیشه اعتقاد داشتم رزق و روزی دست خداستو کلا خیلی غصه اش رو نمیخوردم و همیشه میگفتم خدا باید بده ومیده و نمیذاره من لنگ بمونم

بالاخره جور میکنه

همین اعتقادم باعث شده بود که بالاخره کم و زیاد خدا برام میرسوند

الان مدتیه همش تو دلم ترس و نگرانیه بابت این موضوع

و غصه میخورم بابت یه سری ضررهایی که کردم یا یه سری هزینه‌های الکی که کردم

و این که مثلا خانواده یه جاهایی کوتاهی کردن و ضرر کردم و نه تنها سودی نکردم تازه اصل پولم هم معلوم نیس چی شد

حس میکنم همین موضوع ترسی که برام ایجاد شده و این نگرانی خودش داره اثرات منفی میذاره

خدایا به جای این که تو این ماه رمضونی پیشرفت کنم رسما دارم پسرفت میکنم

پس این همه روزه و شب بیداری شب‌های قدر کجا باید اثرش رو نشون بده؟

شایدم اثرات پریدن با ادمایی هست که این نگرانی رو مدام القا میکنن

الان یکی از ترس‌های مهمم کار پیدا کردن بعد از درسه. اوضاع کاری اینجا خیلی خوب نیس و از اون بدتر رشته منه که واقعا تعریفی نداره از نظر کار

خیلی میترسم

تازه من به خاطر کمرم کار جنرال هم نمیتونم بکنم

خونه رو هم که بعد فارغ التحصیلی از دست میدم

خدایا نذار من بعد این همه زحمت مجبور باشم برم توی یه اتاق با یه عالمه ادم دیگه که نه میدونم کی هستن نه میدونم چی هستن تازه سر نو سر پیری همخونه بشم

کار جنرال هم که نمیتونم بکنم

خدایا منو محتاج کسی نکن

یه کاری کن خیلی سریع کار پیدا کنم و درامد خوب داشته باشم

خدایا خیلی میترسم ...

عمه ام زنگ زد ویدیوکال کردیم از خونه مامانبزرگم

کلی با همه حرف زدم و تبریک عید و اینا

داشتن اماده میشدن برن شب قدر

خیلی حس خوبی داشت

یه حس نوستالژیک

خدایا شکرت

پ ن: خدایا خانواده ام و کسایی که دوسشون دارم رو در پناه خودت به سلامت حفظ کن

آهنگ بی کلام پیانو توگوشم پلی میشه و یادم می‌افته که امشب شب سال نوعه :)

سال 1403 برای من خیلی سال پر تغییری بود از حیث تفکرانم ذهنیتم ارتباطات عاطفیم و تا حدودی سبک زندگیم

7-8 ماه خیلی پر چالش و کلی دست و پا زدن و خودسازی و تلاش و تلاش و تلاش

دوستی‌های چند ساله توی این سال از بین رفت. آدم‌هایی که یک زمانی دلخوشی زندگیم بودن رو به انتخاب خودم کنار گذاشتم چون حس کردم دیگه نمیشه ادامه داد

با همکارم به تنش خوردم. سفری داشتم به سلامت و برگشتم. خانواده ام رو دیدم. امتحان جامعم رو دادم پروپوزالم رو دفاع کردم. تعریف ارزش و صد ارزش برام کمی‌تغییر کرد. مقاله دادم و پابلیش شد. دردهای جسمی‌و دکتر و دوا رو تجربه کردم. اضافه وزن پیدا کردم. شب‌های سختی رو تجربه کردم. شب‌هایی که فکر کردم دیگه صبح نمیشه و شب‌هایی که از خوشحالی تو خیابون رقص کنان ...

بارها و بارها زمین خوردم و باز بلند شدم...

و حالا من اینجا گوشه ایی از این کره خاکی هنوز زنده ام و نفس میکشم..

خدای عزیزم من قدردان زندگی هستم. قدردان فرصتی به اسم زندگی و زنده بودن...

قدردان همه آنچه که بهم دادی و ندادی. قدردان تمام لحظاتی که کنارم بودی و پا به پام اومدی. درد کشیدم و شفا دادی. گریه کردم و اشک‌هام رو پاک کردی. زمین خوردم و دستم رو گرفتی و بلندم کردی. نگران شدم و آرومم کردی. خراب کردم و درستش کردی. درستش کردم و خرابش کردی :) ترسیدم و صبورانه با هر شکلی با هر شمایلی با هر رفتاری کنارم بودی. بدون سرزنش بدون انتقاد. هر بار با عشق کنارم بودی

تمام دنیا رو بدون تو نمیخوام

دنیا باشه و تو نباشی رو نمیخوام

ازت میخوام به حق این لحظات و این اشک‌هایی که سر میخورن و میان پایین

که از من راضی باش...

نمیگم منو دوس داشته باش چون میدونم در هر صورتی دوستم داری.

میگم ازم راضی باش و با دیده فضل و محبت و مهرت به من نگاه کن. نه از دید عدل و حساب و کتاب

ازت میخوام سال 1404 برای همه آدم‌های دنیا سال بهتری باشه. خیلی‌ها معتقدند به وجود یک نجات دهنده که قراره روزی بیاد و این دنیای کصافط رو پاک کنه. من با این همه ادعا هنوز نتونستم ارتباط قوی ایی باهاش برقرار کنم و میدونم که کوتاهی از منه. ولی اگر این افسانه نیس که میدونم نیس اگر اون ادم هست که میدونم هست راه رو براش باز کن که دیگه دنیا بدجوری داره توی ذوق ادم‌ها میزنه

خدایا ازت برای همه مردم سلامتی و حال خوب و رزق زیاد و عاقبت ختم بخیر میخوام

فرشته‌هایی توی زندگی من گذاشتی که قدردان بودنشون هستم. خدای مهربان سلامتیشون و دلخوشی و عاقیبت بخیریشون رو از تو میخوام. من ازشون راضیه راضیه راضیم تو هم ازشون راضی باش. تا زمانی که زنده ام و نفس میکشم و روحی توی این جسم خاکی دارم زنده باشند و سلامت و برقرار

برای خودم ازت سلامتی میخوام. سلامتی جسم و روح...

خدایا من رو تو راه خودت ثابت قدم نگه دار. اگر کارهایی کردم که در موردشون مطمن نیستم خودت راه رو بهم نشون بده و کمکم کن که توی اون راه باشم. بهم سخت نگیر...

ازت میخوام امسال سال پر از رزقی برام باشه مادی و معنوی. پر از پول پر از شانس پر از اتفاق‌های خوب و ادم‌های خوب. کار خوب حساب بانکی پر پول سلامتی حال دل خوش. کار ریسرچم عالی پیش بره. چندتا پیپر خوب بدم و استاد راضی باشه. خدایا وابسته به این همکار نباشم و خودم بتونم همه چی رو با موفقیت جلو ببرم.

در مورد اون دو موردی که نمیتونم اینجا ازش حرف بزنم

این دو راهی و اعصاب خوردی و اون مساله ایی که مجبور به انجامش شدم. خدایا خودت بهترین رو برام انتخاب کن با سلامتی و دل خوش و بدون دردسر

خدایا امسال یه موقعیت کاری خوب برام پیش بیار. خدایا نیازمند ادم‌ها نباشم چه مالی چه غیر مالی. اگر این مسیری که دارم میرم درسته روز به روز دلم رو بهش گرم تر کن و مهر و محبتش رو تو دلم بیشتر ...

التماس دعا در شب‌های قدر...

سالتون پر از خوشی و سلامتی ...

از صدای تایپ کردن همکار حالم به هم میخوره

دیروز تا حد زیادی باز سرشار از حس بی ارزشی بودم و دلیلش هم میتینگ مزخرفی بود که داشتیم. البته من خیلی خیلی کمتر از بقیه مورد عنایت قرار گرفتم ولی خب همین که به یه کلمه از کارم گیر داده شد و اینکه کجای کارت دقیقا این مفهوم رو میرسونه منو به هم ریخت. مخصوصا که قبلش بارها و بارها و بارها در موردش تایید گرفته بودم و خب چون یادشون رفته بود یهو باز زدن به صحرای کربلا و گیر دادن.

دیدن قیافه بقیه بچه‌ها که خیلی ضایع شدن و احساس بی ارزشی کردن و صورت‌های خجالت زده و قرمشون هم حالم رو بد کرد. بیشتر از خودم حتی. چون واقعا برخورد با من در مقایسه با اونا خیلی خیلی ملو تر بود

و خب به جاش نعریف و تشکرهای الکی از همکار که تو هیچ منطقی جا نمیشد

اگر میدونستن این ادم چه برخوردی داره و چه سیستم کاری ایی داره ...

دارم سعی میکنم نفس عمیق بکشم و برام مهم نباشه

اون خودش میدونه که من ازش بدم میاد و خودم رو کنار کشیدم

به قول این بلاگره اینو خدا زده اصلاخودش خدا زده اس دیگه من چی کارش دارم

شاید درست نباشه که اینا رو میگم ولی خب اینجا صفحه شخصیمه و کسی هم که این یارو رو نمیشناسه بالاخره منم حق داره یه جایی داشته باشم که خودم رو توش خالی کنم و اعصابم رو اروم

خدایا یه کاری کن درد وجود این ادم برام کم بشه و باز هم به این محیط و اتمسفر علاقه مندبشم

خدایا شرش و بدی‌هایی که در حق من کرد رو به خودش برگردون

خدایا منو محتاج این آدما نکن

خدایا منو پیروز و برنده‌ی این چالش قرار بده

خدایا خودت دستم رو بگیر من خیلی نیازمندت هستم

نیازمند خودت باشم ولینیازمند بنده ات هرگز

اونم همچین بنده ایی

خدایا یه کاری کن کارام خوب پیش بره

و همونی که خودت میدونی ....

خیلی اتفاقی تو لینکدین یه پست دیدم از کمپانی قبلی که توش کار میکردم قبل از مهاجرت

در واقع یه جاب پستینگ بود به همون روشی که قبلا هم خودم اقدام کردم و استخدام شدم

یادم افتاد که چقد دهنم سرویس شد تا منو گرفتن به عنوان کارآموز و بعدش چقد تلاش کردم تا جای پام اونجا سفت بشه و اخرش هم پروموت شدم به یه جاب لول بالاتر

یادش بخیر

چقد ترسیده بودم و مضطرب بودم اون اوایل

خدایا بازم شکرت که تو مراحل مختلف زندگیم دستمو گرفتی و بهم انگیزه دادی

خیلی از این مسیرها رو به تنها فقط خودم و خودت رفتیم جلو

توی بقیه‌ی این راه هم کمکم کن خیلی خیلی بیشتر از گذشته

پ ن: یه بی احتیاطی کردم دیروز و به شدت الان کمرم درد میکنه و پاهام تیر میکشه خدایا خوبم کن لطفا :(

خدایا

بحق این ماه مبارک

من که بنده خوبی برات نبودم و ...

خودت بهتر میدونی

ولی ازت میخوام راهی برای درست شدن این کار برام باز کنی

خدایا ...

از عملکرد خودم خیلی راضی نیستم ولی حس میکنم همه تلاش خودم رو کردم

حداقل زمانی که آگاه شدم

و الان هیچ امیدی به جز تو ندارم

امید به هیچ کسی جز تو ندارم

خودت برام درستش کن تو که همیشه کارگشا و راه گشا بودی

پ ن: عنوان از حافظ

سرش رو میاره بالا و خودش رو توی آیینه نگاه میکنه

اولین چیزی که به ذهنش میرسه اینه که :

من با تو زیباترم حتی اگر مطمن نباشم که عاشقت هستم یا ن...

لامپ اتاقم تو افیس سوخته و منتظرم بیان درستش کنن

از وقت استفاده کنم و بنویسم

فردا ددلاین دارم و امشب احتمالا تا بوق سگ اینجام. مخصوصا که تو دانشگاه افطاری میدن و دیگه بهانه‌ی شام خوردن هم ندارم که به خاطرش بخوام برم خونه

کاش زودتر بیان اینو درست کنن چشم آدم درد میگیره

پ ن: از ساعت 11 منتظرم و تا 3 باید صبر کنم

سرم به شدت درد گرفته به خاطر نیم ساعت کار کردن تو تاریکی. ادم برا یه لحظه بعدش هم نمیتونه برنامه بریزه

همین چند روز پیشا اینجا از خدا خواستم راه رو برام روشن کنه

آخر هفته یه سری اتفاقا افتاد که نتیجه اش دو روز استرس شدید بود در حدی که خواب و خوراک نداشتم

یعنی یه جوری استرس داشتم و حالم بد بود و این Ins.ecurity درونم اومده بود بالا که از استرس پر.یو.د شدم!!

نمیدونم میتونم قضیه رو ربط بدم به دعایی که کرده بودم یا ن ولی وقتی از سر استیصال قران رو باز کردم آیه 59 سوره انعام اومد که میگه:

"و کلیدهای خزائن غیب نزد اوست، کسی جز او بر آن آگاه نیست و نیز آنچه در خشکی و دریاست همه را می‌داند و هیچ برگی از درخت نمی‌افتد مگر آنکه او آگاه است و نه هیچ دانه‌ای در زیر تاریکی‌های زمین و نه هیچ تر و خشکی، جز آنکه در کتابی مبین مسطور است."

حس کردم که این یک مساله ایی بوده از اختیار مستقیم من خارج و برای درس گرفتن و برای فهمیدن. و هی برای این که خودم رو آروم کنم به خودم میگفتم مگه خودت از خدا نخواستی که راه رو برات روشن کنه؟ پنیک نکن نفس بکش این فقط برای اینه که یه سری چیزا برات یادآوری بشه. و باز تو دلم میگفتم خدایا آخه چرا انقد دردناک باید این یادگیری صورت بگیره؟ و خودم جواب خودم رو میدونستم: چون تو به هیچ صراطی مستقیم نیستی! چون تو در برابر یادگیری مقاومت میکنی! چون تو هیچ جوره نمیخوای یاد بگیری از زیر یادگرفتن در میری و خودت هم میدونی که داری تیشه میزنی به ریشه‌ی خودت. عقلت منطقت حتی گاهی دلت دارن یه چیز رو فریاد میزنن ولی تو باز سر راهت رو کج میکنی. آخه دیگه خدا چطوری باید اینو به تو بفهمونه ؟ چطور باید یاد بگیری؟!!

دیروز صبح که بیدار شدم دعا کردم و بعدش آروم تر شدم. همون موقع یه راهی به ذهنم رسید که قضیه رو تا حد خیلی زیادی حل کرد...

دلم روشن شده بود که حل میشه. وقتی منتظر اتوبوس بودم خیلی اتفاقی این بیت شعر مولانا رو یکی برام فرستاد که از زبان خدا میگه:

من غصه را شادی کنم، گمراه را‌هادی کنم

من گرگ را یوسف کنم، من زهر را شِکر کنم

ته دلم قرص شده بود و خیالم راحت... با استرس و نگرانی و دنیایی از ترس و غم رفتم و با آرامش و خیال راحت عین یه پر کاه سبک برگشتم...(خدایا شکرت)

حسی که موقع نگران بودنم داشتم این بود که اگر این مساله درست نشه و همه چی خراب بشه من کجا رو دارم که بهش پناه ببرم و کی رو دارم که حتی در مورد این قضیه باهاش حرف بزنم؟ یاد "ج" افتادم و اینکه آیا پناهی هست برای اینکه دلم بهش قرص باشه و ازدردم کم کنه و در دسترسم باشه و آرومم کنه و اصلا "باشه"؟؟؟؟ همین کلمه‌ی "بودن" خودش داستان مهمیه. اصلا هست؟؟؟ و برای بار هزارم بهم ثابت شد که نه نیست.

و دوباره تمام تروماهای گذشته و خاطرات تلخ و عذاب‌های این یک سال اخیر تو ذهنم تداعی شد. چهره شهر برام خاکستری شده بود از آفیس متنفر شده بودم باز و به این فکر میکردم که چطور باز این تن خسته و سنگینم رو بکشونم بیارم اینجا و کار کنم و دم نزنم از اینکه دیگه نمیتونم... و به این فکر میکردم که چطور باز ساعت‌ها و روزها باید منتظر جواب باشم و از ترس جواب یا حتی جواب نگرفتن حتی دست به اقدام نزنم و باز درونم پر بشه از خشم و ناراحتی و ناامیدی و هر بار چنگ بزنم به ریسمانی که پاره اس و باور نکنم که پاره اس... و مدام سعی کنم که خوب باشم و خوب رفتار کنم به امید اینکه شاید چیزی عوض بشه. و عوض بشه اما باز نه اونطوری که باید و شاید. آخه چقدر دیگه باید کوتاه بیای؟ چقدر دیگه باید صیوری کنی؟؟ چقدر دیگه باید سعی کنی تو خوب باشی و همه گذشت کردن‌های دنیا از سمت تو باشه؟؟؟؟؟؟ چقدر دیگه؟؟

همین فکرا بود که بهم ثابت میکرد خدا راه رو داره بهم نشون میده ولی من کورم من کرم من احمقم که نمیفهمم. یعنی میفهمم ولی خودم رو به نفهمیدم میزنم

بگذریم

برم کارامو بکنم. جمعه عصر باز یه ددلاین کوفتی دارم. اخر هفته هم نزدیک 100 تا دانشجو دارم که باید امتحاناشونو تصحیح کنم.

خدایا بازم شکرت. مرسی که هستی ...